جريان زندگي

راويان اخبار و طوطيان شكر شكن شيرين گفتار چندي است كه مي گويند چرا نمي نگاري، بنويس!!!
اينا هم از قاطي ِ زياد اومده! تعجب نكنيد.
زياد سرم شلوغه و خودم هم نمي فهمم كه دارم چه كار مي كنم. كارام با هم قاطي شده، كم خوابي ديگه توم مزمن شده، كم مونده كه ديگه از خستگي حس حموم رفتن هم نداشته باشم.
خلاصه يه جوري شده كه جريان زندگي منو داره با خودش مي بره. تقريباً جز براي كارهاي جزيي براي كاراي ديگه اين خودم نيستم كه انتخاب مي كنم. انتخاب مي شه برام. بعد فارغ التحصيلي از دانشگاه يه درد بد روزمرگي وجود آدم رو مي گيره. با اومدن سر كار ديگه وضع بدتر هم مي شه. از صبح تا شبت ديگه مال خودت نيست. اين حالتو اصلاً دوست ندارم. كه ساعت كارم يه تايم ِ ثابت باشه، هر روز ساعت فلان تا فلان. چند روز پيش كه داشتم فكر مي كردم ديدم كه من اصلاً ساعتهايي كه هوا روشنه بيرون از محيط كارم نيستم. هر روز با طلوع آفتاب مي آم سر كار و با غروبش مي رم خونه. اينا هيچ كدومش بهم حس خوبي نمي ده ولي كاريش هم نمي تونم بكنم. فقط مي شه نوع كار رو عوض كرد كه اونم شايد الآن برام زود باشه.
براي همينه كه ديگه خيلي كمتر از قبل مي تونم به كارايي كه دوست دارم برسم. نوشتن، خوندن، ورزش كردن، حتي شمال رفتن. يه دوراني هر دو هفته يه بار شمال بودم. به بچه ها كه مي گفتم دارم مي رم شمال مي گفتن بابا ديگه تكراري شدي، اما الآن ديگه نمي رسم. ورزش كردن، چيزيه كه چند وقته دارم حسرتش رو مي خورم. ساعتهاي كاري اكثر باشگاههاي خانومها تا پنج با شيشه. يعني درست وقتي كه من سر كارم. شبا هم كه از خستگي ترجيح مي دم يه چيزي بخورم و بخوابم. اينطوري مي شه كه 16 روز نمي توني تو وبلاگت بنويسي، يك سال نمي توني بري استخر.
اينايي كه گفتم اصلاً دليل بر نارضايتيم نيست. ناراضي نيستم، خدا رو هم براي همه چيزايي كه بهم داده شكر مي كنم. ولي به دنبال بهتر شدن اوضامم. مثلاً اين كه يك هفته است تصميم گرفتم برم باشگاه حتي اگه كسر كار بخورم ولي هنوزم كه هنوزه نتونستم يه جاي كارم ازش بزنم و برم باشگاه!!!
به هر حال تو فكر بودن و تصميم گرفتن بهتر از نگرفتنِ ديگه ؛)
ايشاالله كه هرچه زودتر تصميمم عملي بشه.
حالا اين همه رو گفتم فقط براي اينكه عذر خواهي كنم از كسايي كه به وبلاگم سر زدن و مطلب جديدي نخوندن. و هم تشكر كنم از اونايي كه زيرزيركي (با اي ميل) برام كامنت مي ذارن.