می خوام بنویسم.

قبل از اینکه بیام اینجا و بخوام برای اولین بار یه متن مثلاً درست و حسابی بنویسم؛ به وبلاگ جند تا از دوستام سر زدم. وبلاگهایی که معمولاً می خونمشون، چه برای با خبر شدن از احوالات اونا، چه برای سرگرمی و چه حتی شاید برای رفع دلتنگی.
خلاصه که بعد از خوندن اونا بازم جوگیر شدم و به خودم گفتم غزال، فرصت نوشتن رو از خودت نگیر. به قول قدیمیا سنگ مفت، گنجیشک مفت!
راستشو بخواین، تو دوران مدرسه و بعد از اونم اوایل دانشگاه می نوشتم. حالا اینکه چی می نوشتم بماند! اما یه دفتر داشتم که همیشه باهام بود و هر وقت حس نوشتنم گل می کرد، می نوشتم. برام هم فرقی نمی کرد که کجام، سر کلاس، وسط نکات تستی ای که معلمای مدرسه برای کنکور می گفتن، تو سرویس، سر کلاس زبان و ... یه مدل نوشتنم این بود، یه مدل دیگشم ادامه دادن جملات یا پاراگرافهای قشنگی بود که می شنیدم یا می خوندم... به خودم حال می داد اما هر چی که بود گذاشتمش کنار.
این جریان گذشت و من چند وقتی ننوشتم. تا اینکه دوباره ویر ِ نوشتن تو جونم افتاد، محض تصادف و قدرت خدا هم درست وسط همین ویر یکی از دوستام (که الآن وبلاگش جزو همون وبلاگایی ِ که می خونم) نوشته هام رو خوند و گفت که خیلی چرت و پرته!!!!!!! اینو دارم جدی می گم، بی هیچ تعارفی، خیلی رک، ففط با خوندن اولین نوشته ام، بهم گفت که چرته. همین. اصلاً فکرشو نمی کردم. اصلاً. به قدری خورده بود تو ذوقم که دلم می خواست تموم نوشته هامو ریز ریز کنم و جایی بریزم که دیگه هیچ وقت دست هیچ بنی بشری بهش نرسه. ولی این کارم نکردم. فقط دیگه بی خیال نوشتن شدم و دورشو یه خط خفن قرمز کشیدم.
باز هم گذشت و گذشت تا جریان اینترنت و وبلاگ و وبلاگ فارسی و خلاصه تکنولوزی داغ شد. وقتی نوشته های دیگران رو می خوندم، حتی تا همین نیم ساعت پیش که اومدم اینجا تا اینا رو بنویسم، بهشون بدجوری حسودیم می شد. دلم می خواست منم بتونم هر چی که می خوام تو این دنیای مجازی بنویسم. حتی چندین دفعه اومدم تا وبلاگمو راه بندازم، حتی اومدم تو بلاگر رجیستر کردم، ولی بازم ننوشتم...
آدم بعضی وقتا فکرشم نمی کنه که یه حرف می تونه چقدر تاثیر بذاره. چقدر مخرب یا سازنده باشه، روح انجام کار رو از آدم بگیره. ولی می تونه. یه عزم جزم می خواد برای اینکه بشه این حرفا رو دور ریخت و با یه دنیا امید کاری رو دوباره شروع کرد. اما من می خوام که دوباره شروع کنم. می خوام که خودم باشم. می خوام که بنویسم. برای خودم، برای تو، برای همه کسایی که شاید این وبلاگ رو بخونن، حتی برای همون دوستی که بهم گفت که چرت می نویسم...