بدون شرح!!!!!

امروز اول صبح، وقتی با حامدم حرف زدم، یه جورایی دلم گرفت. اصلاً وقتایی که سر حال نباشه ها، حال منم اساسی گرفته می شه. انگار اگه سر به سرم نذاره، اذیتم نکنه، یه چیزی بهم می گه که حالش خوب نیست، سر حال نیست. جالب اینه که هر دفعه که اینو بهش می گم ، انکار می کنه و می گه که نه، اصلاً اونطوری که تو فکر می کنی نیست. اما ته دل من چیز دیگه ای رو می گه.
به هر حال امروزم از اون روزایی بود که همه زندگی من سر حال نبود . البته اینم باید بگم که وقتایی هم که کارش زیاد باشه و فکرش مشغول کارش باشه هم اینطوری می شه، که متاسفانه 70% اوقات کارش زیاده.
دیروز داشتم با خودم فکر می کردم خوش به حال آدمای دوره های قبل، تو این عصر تکنولوژی، ماها از زندگیمون چیز زیادی نمی فهمیم؛ البته ما منهای مرفهین بی درد ها!!! حتی وقت اینکه همدیگه رو ببینیم و با هم فقط حرف بزنیم هم نداریم. ببینید چقدر بیچاره شدیم که باید حرفامونو تو وبلاگ بنویسیم، که نه وقت از کسی بگیره، نه از خودمون. اینجا می شه اومد و حرف زد بدون هیچ قرار قبلی، بدون نیاز به هیچ هماهنگی. چه برای اونایی که می نویسن و چه برای اونایی که می خونن. به قول منصور که همیشه می گه ارتباطات offline رو ترجیح می ده. اونجوری هر وقت که دوست داری، حوصله داری می ری از دوستت خبر می گیری، نه اینکه وقتی که اون دوست به تو نیاز داره........
حامد همیشه وقتی به نظر من سرحال نیست از سوال پرسیدن هم عصبانی می شه. قاط می زنه و می گه تو بهم تلقین می کنی که حالم بده، انقدر می گه که اگه حالم بد نباشه هم بد می شه. اما خوب منم دلم نمی خواد این شکلی ببینمش، دوست دارم بدونم چی اذیتش می کنه. می دونی، شاید اشتباه از اینه که فکر می کنم اونم مثل من اگه حرف بزنه، اگه بگه که چی ناراحتش می کنه، راحت تر می شه؛ ولی ظاهراً اینطوری نیست. خوب اینم از تفاوتهای جنس اول و دومه دیگه؛)
آخیش، انگار حالم بهتر شد، انگار وقتی حرف می زنم و می گم که چمه، تو اون فرصت خودم هم می تونم تجزیه و تحلیل کنم، پیشامد رو و این باعث می شه که راحت تر بهش نگاه کنم و باهاش برخورد کنم. راحت تر هضمش کنم.
اوه، اوه، اوه................
همین الآن ِ الآن، حامد بهم زنگ زد. دیدین، دیدین راست گفتم. خودشم انگار می فهمه، می فهمه که قبلش خوب نبوده، زنگ می زنه که وقتی خوب شده رو اعلام کنه. قربونش برم من که انقدر ماهه. عزیز.